Tag Archives: కవిత

మరలిరాని రోజుల జ్ఞాపకాలు కొమ్మకు పట్టిన తేనేపట్టులా ఉన్నాయి కదిలించలేని స్థితిలో నేను అదుపుచేయలేని ప్రశ్నల వర్షం కురుస్తూనే ఉంది ఛత్రం క్రింద ఇమడలేని కడగండ్లు నేలమీదకు … Continue reading →

        అమ్మా!! ప్రీతి!! నీవు నోరు విప్పితే సహించలేదు! నీవు ఎదిగితే ఓర్వలేని సమాజం! గిరిజన బిడ్డ ఏంటి! డాక్టరేంటి!! వివక్ష నరనరాన!! … Continue reading →

ఎందుకో నాతో మాట్లాడుతుంటే నాకు నేనే నచ్చడం లేదు…. మనసులో పొర్లే మాటకు అర్దం నచ్చలేదు… ఓడిపోతున్న నిజం గొంతుక నచ్చలేదు ఒరిగిపోతున్న నిజాయితీ బలహీనత నచ్చలేదు … Continue reading →

కొత్తపెళ్ళి కూతురిలా అత్తవారింట కాలు పెట్టా కోడలునని మరచి కూతురిలా దగ్గరవ్వాలని మనసు నిశ్చయం ఇల్లాలిగా ఇంటిల్లపాదితో ప్రేమతో మసలాలనే అనుకున్నా మరి ఆహ్వానం లేదే!? విచిత్రం … Continue reading →

చిన్నప్పటి నుండీ నాదో కోరిక నా ఉనికి ప్రశ్నార్ధకం కాని చోటుకి చేరుకోవాలని… ఇంత వరకు నేను చెరనేలేదు ఎన్నో చోట్ల వెతికాను…. మీరెవరన్నా చూశారా? ఒక్కోసారి … Continue reading →

        మొక్కను నాటవు చల్లదనం కావాలంటావు కాలుష్యానికి కాలు దువ్వి శుభ్రత పెంచాలంటావు ప్రక్కవారితో పలకవు సంఘజీవినంటావు ఏం మనిషివి ? ప్రాణదాతనే … Continue reading →

నేను పుడుతూనే నాలుగు వేళ్ళు ముడిచి చూపుడు వేలు తో ఈ లోకం లోకి వచ్చాను అదే ప్రశ్నని తెలియదు నాడు అమ్మ నాన్న అందరూ అదే … Continue reading →

ఊహతెలిసినప్పటి నుండి తనని ‘అది’ ‘దాన్ని’ అంటూ వస్తువాచకంగా తప్ప మనిషిగా చూడరెందుకు అంటూ ఒక ప్రశ్న ! అభిప్రాయం చెబుతుంటే ఆరిందానిలా మాట్లాడకు అంటుంటే అవమానంలోనుంచి … Continue reading →

వరిమడిలో నాట్లు వేసేవేళ… పంటను కోత కోసే వేళ… ఒక చేతితో ముంగురులను వెనక్కి తోస్తూ… స్వేదపు చినుకులలో తడుస్తూ… శ్రద్ధతో పని చేసే శ్రామిక స్త్రీ … Continue reading →

రూపం లేని చోట ఎందుకీ వెదుకులాట ఒకటీ… రెండూ.. మూడు దాటుతున్న రోజుల్ని చూసి మురిసేలోగా నెలనెలా నేనున్నానంటూ ఆ నాలుగు రోజులూ తిష్టవేసుకుని కూర్చుంటుంటే ఐనా … Continue reading →