తిక్క అనే లక్షణం అందరిలోనూ ఉంటుంది. మనుషులం కదా! ఆ తిక్క నా విషయంలో ఎప్పుడూ మంచినే చేసింది. చిన్నప్పుడు నాకు నచ్చితేనే ఏ పని అయినా చెయ్యడం అలవాటు అయింది. నాకు నచ్చితేనే ఆడడం, నాకు నచ్చితేనే చదవడం, నచ్చితేనే ఎవరితోనైనా మాట్లాడడం, నచ్చితేనే ఏ పనికైనా పూనుకోవడం, అది పూర్తయ్యే వరకూ రాక్షసిలా … Continue reading →
అందుకే నేను మా అమ్మా, నాన్నలను, నా చెల్లిని, తమ్ముడిని పరాయివాళ్లలా చూశాను. ఉద్యోగం చేస్తూ కూడా వాళ్లకి డబ్బులివ్వలేదు. వాళ్లకి డబ్బులిస్తే తిరిగి ఇస్తారా? వడ్డీ వస్తుందా రాదా? అన్న నీచమైన ఆలోచనలను చేశాను. ఈ ఆలోచనలు నాకు నీద్వారా వచ్చినవే. నువ్వెలా చెబితే అలా వినేవాడిని. నాకు ఉద్యోగం వచ్చిందీ అంటే మా … Continue reading →
జీవితంలో క్లిష్ట పరిస్థితులు వస్తేనే గాని అవి ఎలా వుంటాయో అర్థం కావు. ఎలా వున్నవాళ్లం ఎలా అయ్యాం అన్నది కూడా అలా అయ్యాకనే తెలుస్తుంది. ఏదీ అనుకున్నట్టు జరగదు. జరిగేది అనుకున్నదే అయితే ఆ ఆనందమే వేరు. రాజారాం అలాంటి ఆనందంలోనే వున్నాడు. అతను చేసిన పనిని అందరు మెచ్చుకుంటున్నారు. ఇంతగా మెచ్చుకుంటారని అతను … Continue reading →
సంలేఖ మొబైల్ రింగయింది. స్క్రీన్ మీద జయంత్ నెంబర్ వుంది. ఆ నెంబర్ చూడగానే సంలేఖ గుండెలో చిన్న తొట్రుపాటు. ఆనందం, ఆత్మీయత కలబోసుకున్న మరింత చిన్న ఉలికిపాటు. చాలారోజుల తరువాత వస్తున్న ఫోన్ అది. ఇప్పుడు ఎంత ప్రేమతో, ఎంత లాలింపుతో పలుకుతుందో అతని గొంతు. వెంటనే వినాలని ఆశగా వుంది. ఏ స్త్రీకైనా … Continue reading →
“అపార్ట్ మెంట్ ఎందుకవుతుంది బాబూ! సమాధినే! కాకపోతే మీ పెద్దనాన్న గారికి అంత ఘనంగా కుదురుతోంది. ఇదంతా ఆయన తెలిసో తెలియకో చేసిన మంచి పనుల ఫలితమేనయ్యా! లేకుంటే తల్లిదండ్రులతో అవసరం తీరాక వాళ్లకి అన్నం పెట్టాల్సి వస్తుందని గుట్టుగా యాక్సిడెంట్లు చేయించి చంపే కొందరు కొడుకులున్న ఈ రోజుల్లో మీ పెద్దనాన్న కడుపున ఆ … Continue reading →
“అరుదుగా చేస్తారు కాబట్టే ఇదెంతవరకు అవసరం అని సమాధి కట్టాక ఎవరైనా ప్రశ్నిస్తారేమో?” అనుమానంగా అడిగింది. “ఇది అవసరం కాదు. ఒక జ్ఞాపకం. తండ్రి జ్ఞాపకాన్ని సమాధి రూపంలో పదిలపరచుకోవటం” అన్నాడు. “అదికాదు దిలీప్! మా పెద్దనాన్నకి, పెద్దమ్మలకి సమాధులు లేవు. వాళ్ల కొడుకులు, కూతుళ్లు డబ్బులున్నప్పుడల్లా బంగారం కొని లాకర్లలో దాచుకుంటుంటారు. పొలాలు కొంటుంటారు. … Continue reading →
సంలేఖ బాధ ఇంకా పెరిగింది. ఆమె దాన్ని దిగమింగి ఏదో మాట్లాడబోయేలోపలే దిలీప్ మాట్లాడాడు. “లేఖగారు! మనం ప్రేమించినవాళ్లకంటే మనల్ని ప్రేమించినవాళ్ల దగ్గర మన జీవితం బావుంటుందంటారు. అది ఎంతవరకు సరియైనదో నాకు తెలియదు. కానీ మీకు జయంత్ అంటే ప్రాణం. అతన్ని మీరు భరిస్తారు. ఆ నమ్మకం నాకుంది. కానీ మీకూ ఫీలింగ్స్, ఎమోషన్స్ … Continue reading →
“సరే! లేఖా! ఈ పని ఎవరు చేసినా పుణ్యమే అని నీకు చెప్పాను. నువ్వూ ఒక ఇంటి కోడలివి కాబట్టి ఇలాంటి స్వతంత్ర నిర్ణయాలు తీసుకోవడం కష్టంగానే వుంటుంది. అయినా ఈరోజుల్లో కొడుకులే కట్టించడం లేదు. ఆడపిల్లవి నువ్వేం కట్టిస్తావ్ లే. ఏదో మన తృప్తికోసం ఇంతసేపు మాట్లాడుకున్నాం” అన్నాడు. “మీ మాటలు వృధా గా … Continue reading →
ఆమె కాదన్నట్లు తలవూపింది. “మరింకేంటి? ఆడవాళ్లు ఇలాంటి పనులు చెయ్యకూడదేమోనన్న సందేహమా? లేక చెయ్యలేనేమో నన్న భయమా?” అన్నాడు. ఆమె తలెత్తి మాష్టారి వైపు చూడలేదు. “అలా ఆలోచించకమ్మా! ఇప్పుడు అలాంటి అనుమానాలేం లేవు. పరిస్థితుల వల్ల చాలా మార్పులు వస్తున్నాయి. నువ్వు తలచుకుంటే ఏదైనా చెయ్యగలవు” అన్నాడు. సంలేఖ మాట్లాడలేదు. “చూడమ్మా! ఇప్పుడు కొన్నిచోట్ల … Continue reading →
మధ్యాహ్నం అన్నం తిన్న తరువాత… విరామ సమయంలో పొలంలో పనిచేసే ఆడవాళ్లు కొందరు ఆమెకి దగ్గరగా వచ్చి కూర్చుంటారు. రాఘవరాయుడుతో ఎంత ఆత్మీయంగా మాట్లాడతారో సంలేఖతో కూడా అలాగే మాట్లాడుతుంటారు. “నువ్వొచ్చాక ఈ చుట్టూ పరిసరాలకే కళ వచ్చిందమ్మా!” అంటుంటారు. సంలేఖ వాళ్ల చేతుల్ని తన చేతిలోకి తీసుకొని ప్రేమగా స్పర్శిస్తుంది. . “ఆ మట్టిచేతుల్లో … Continue reading →
