Tag Archives: సంధ్య

  పిల్లలందరూ  ఇవ్వాళ్ళ ఇంట్లోనే  పండగంతా  అమ్మ ముఖంలోనే … **** రెక్కలొచ్చిన పక్షులు  ఎగిరి పోతున్నై  ఎగరటం నేర్చి  బెదరటం దేనికి … **** మధ్యాహ్నం … Continue reading →

  ఒకే ఒరలో  రెండు కత్తుల్…. మనిషికి లేవా  రెండు నాలుకలు        **** కొండలు గుండెలు  పగులుతున్నయి  మనిషిని వెతకాల్సింది  బండల్లోనే … … Continue reading →

        బాల్యంలో అమ్మ నేర్పిన పచ్చీ సాట బ్రతుకంతా ఇప్పటికీ అదే బాట        *** కారు చీకట్లోను వెన్నెల … Continue reading →

        మట్టి వాసన మైమరపిస్తోంది మేఘం చినుకై ముద్దాడింది **** చెలిమె తోడితే ఊరేవి నీళ్ళు మనసు మరిగితే ఉబికేవి కన్నీళ్లు **** … Continue reading →

        అవ్వ అనురాగాల గని ముడుతలు ముఖానికే మనసుకు కాదు **** మనిషిలా ప్రకృతికీ రెండు ముఖాలు ఉరుములు… చినుకులు… **** పొలంలో … Continue reading →

        ‘చాంగురే బంగారు రాజా ! పల్లెపాటకు అద్దిన కావ్య గౌరవం       **** పెద్దరికం అంటే అదుపులో పెట్టడం … Continue reading →

సమస్య ఎప్పుడూ చూసే చూపులోనే మారింది కాలం కాదు మనిషి *** గూడు విడిచిన పక్షులు తిరిగి వాలాయి… పైచేయి ఎప్పటికీ పల్లెదే … *** వెదురు … Continue reading →

భావాలన్నీ దండగుచ్చితే నానీలయ్యాయి ‘జరీ పూలు ‘మీకే మరి *** ఆమె నవ్వుల మాటున వేదనలెన్నో ! సముద్రం అలలను దాసుకోలేదా ! *** చరవాణి చేతికి … Continue reading →

        కూలీలు రాళ్ళేత్తుతున్నారు బండలు తేలికే బతుకే బరువు      **** కులవృత్తుల్ని నమ్ముకున్న పల్లెలు కట్టి మీద సాము జీవితాలు … Continue reading →

        అక్షరాలు ఆత్మీయంగా పలకరిస్తున్నాయి రాస్తుంది అమ్మ గురించి కదా *** అతని బాణీ జానపద వాణి పగలే వెన్నెల కురిపించే మాంత్రికుడు … Continue reading →